Όλα μοιάζουν παγωμένα σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος. Νιώθω ότι δεν είμαι εγώ, μοιάζει με εφιάλτης, όλα κινούνται αργά και μένουν στάσιμα είναι σαν να τα βλέπω από μακριά είναι σαν να βλέπω ταινία.
Ο χρόνος, μοιάζει να μην υπάρχει παρελθόν, δεν μπορώ να δω την ζωή μου χθες ή προχθές μοιάζει αποκομμένη και ξεριζωμένη σαν να ζω κάτι καινούριο, με κοιτάζω στον καθρέφτη αλλά νιώθω ότι δεν είμαι εγώ, νιώθω μουδιασμένη. Δεν ξέρω τι αισθάνομαι, αισθάνομαι;;δεν ξέρω νιώθω παγωμένη. Πονάει το στομάχι μου και νιώθω πως θέλω να κάνω εμετό, πονάει το στομάχι μου, πονάει το σώμα μου ολόκληρο, έχω μελανιές στα χέρια μου και νιώθω να "καίγομαι" μέσα μου, δεν είμαι καλά.Τί θα κάνω;;δεν θα ξαναγίνω καλά. Γιατί να μου συμβεί;;γιατί;;τί έκανα και μου συνέβη αυτό;όλα γκρεμίστηκαν, νιώθω πως δεν μπορώ να αναπνεύσω. Εύχομαι να μην συμβεί σε καμιά σας, δεν υπάρχει χειρότερο από αυτό, αλήθεια δεν υπάρχει, πιστέψτε με. Φώναζα "όχι" "μη" και δεν με άκουγαν, γελούσαν, πονούσα, φοβόμουν, ήταν αηδιαστικό το άγγιγμά τους, τα χέρια τους, οι φωνές τους, τα μαλλιά τους, η μυρωδιά τους(έντονη τσιγαρίλα και στο βάθος αντρικό άρωμα), το θυμάμαι το άρωμά τους, γαμώτο το θυμάμαι σαν να το μυρίζω αυτή την ώρα, μου κρατούσαν τα χέρια τόσο σφιχτά που δεν μπορούσα να τα κουνήσω, έγιναν όλα τόσο γρήγορα, δεν πρόλαβα να καταλάβω πως, αλήθεια, πώς; περπατούσα και ξαφνικά ένιωσα ένα χτύπημα μετά έγιναν όλα τα υπόλοιπα, δύο ήταν, πίστεψα πως ήθελαν να με ληστέψουν αλλά δεν μου πήραν ούτε ένα ευρώ, με βίασαν και έφυγαν, δεν μου αρέσει αυτή η λέξη δεν θέλω να πιστέψω ότι έπαθα αυτό το πράγμα αλλά δεν βρίσκω άλλη λέξη όσο και να προσπαθώ, δεν βρίσκω. Μισώ αυτή τη λέξη, την μισώ ένιωσα πολύ άσχημα, πονούσα τόσο, ήταν τόσο βίαιοι ήμουν σαν μπαλάκι στα χέρια τους, με σέρνανε από εδώ με σέρνανε από εκεί, με τραβούσαν, μου έσκιζαν τα ρούχα, με χτύπησαν και η φωνή τους τόσο σκληρή και μετά ήρθε το ουρλιαχτό μόλις μπήκε μέσα μου τόσο απότομα και βίαια άρχισα να αιμορραγώ, το ένιωθα και είπε γελώντας "την έσκισα την πουτάνα", το ουρλιαχτό συνειδητοποίησα πως είναι η δύναμή σου που δεν μπορείς να εκφράσεις αλλιώς όταν νιώθεις εγκλωβισμένη και παγιδευμένη όταν δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα χέρια και το σώμα σου γιατί σε κρατάνε, όλη αυτή η προσπάθεια και η δύναμη βγαίνει σε αυτό το σπαρακτικό ουρλιαχτό γιατί προσπάθησα να φύγω, αλήθεια αλλά δεν γινόταν δεν μπορούσα. Ήταν νέοι λίγο μεγαλύτεροί μου και φαινόταν καλής οικονομικής κατάστασης από τα ρούχα τους και φεύγοντας μου είπαν "έτσι γαμάμε, εμείς τα βουτυρόπαιδα τις ομορφούλες". Προχθές έγινε αλλά μοιάζει να πέρασε πολύς καιρός. Σκέφτομαι να παω στη γυναικολόγο αύριο, δεν ξέρω τι θα της πω, αλλά χρειάζεται να πάω νιώθω περίεργα και πονάω. Στο τέλος με έφτυσαν. Επανέρχομαι....η τρίτη φορά που κάνω εμετό καθώς σας γράφω, μου προκαλεί αηδία όταν το σκέφτομαι, νιώθω τόσο μόνη, χωρίς να ισχύει γιατί φίλους έχω. Πέρασαν εκείνη την στιγμή ακριβώς δίπλα αστυνομικοί με μηχανές και ο ένας είπε "αστυνομικοί ρε πρόσεχε" τί κάνουν οι κολόμπατσοι που υποτίθεται βγαίνουν στο δρόμο για την προστασία μας;;;;που είναι η δική μου προστασία;;γιατί δεν ήταν προσεχτικοί;;γιατί δεν με είδαν οι βλάκες, οι κολόμπατσοι, τα γουρούνια γιατί;;γιατί δεν με βοήθησε κανένας;γιατί δεν με είδε κανένας;γιατί;;γράφω πάνω από ώρα εδώ μαζί με τα διαλείμματα για εμετό και κλάμα πρέπει να κλείσω κάποια στιγμή αλλά δεν θέλω να κλείσω, φοβάμαι να κλείσω, νιώθω ασφαλής καθώς σας γράφω και ας μην το δείτε τώρα, δεν νιώθω μόνη μου τώρα αλλά αν το κλείσω θα νιώσω μόνη και θα φοβάμαι, το ξέρω αυτό θα συμβεί. Θα το αφήσω και θα το τελειώσω σε λίγο για να κερδίσω χρόνο..τί θα κάνω τώρα με την ζωή μου;πείτε μου, ξέρετε; φοβάμαι και νιώθω περίεργα, πως θα το αντιμετωπίσω;δεν μπορώ εγώ, το νιώθω δεν μπορώ, δεν είμαι σαν τις άλλες γυναίκες που τα κατάφεραν και ήταν δυνατές σε κάτι τέτοιο, εγώ δεν είμαι, θα με νικήσει, νιώθω αδύναμη, νυστάζω αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ με παίρνει ο ύπνος αλλά πετάγομαι γιατί τα βλέπω μπροστά μου και φοβάμαι να κοιμηθώ. Σκέφτηκα να το γράψω δίπλα στο φόρουμ αλλά έχει συγκεκριμένη θεματολογία και αυτό το θέμα δεν περιλαμβάνεται. Θα πιω λίγο ουίσκι που έχω μήπως κοιμηθώ βαριά..Θα κλείσω τώρα.
Σας ευχαριστώ που υπάρχετε, σας ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά και συγνώμη αν κούρασα και αν τα γράφω μπερδεμένα, ούτε και εγώ βγάζω άκρη. Γεια σας.
Ο χρόνος, μοιάζει να μην υπάρχει παρελθόν, δεν μπορώ να δω την ζωή μου χθες ή προχθές μοιάζει αποκομμένη και ξεριζωμένη σαν να ζω κάτι καινούριο, με κοιτάζω στον καθρέφτη αλλά νιώθω ότι δεν είμαι εγώ, νιώθω μουδιασμένη. Δεν ξέρω τι αισθάνομαι, αισθάνομαι;;δεν ξέρω νιώθω παγωμένη. Πονάει το στομάχι μου και νιώθω πως θέλω να κάνω εμετό, πονάει το στομάχι μου, πονάει το σώμα μου ολόκληρο, έχω μελανιές στα χέρια μου και νιώθω να "καίγομαι" μέσα μου, δεν είμαι καλά.Τί θα κάνω;;δεν θα ξαναγίνω καλά. Γιατί να μου συμβεί;;γιατί;;τί έκανα και μου συνέβη αυτό;όλα γκρεμίστηκαν, νιώθω πως δεν μπορώ να αναπνεύσω. Εύχομαι να μην συμβεί σε καμιά σας, δεν υπάρχει χειρότερο από αυτό, αλήθεια δεν υπάρχει, πιστέψτε με. Φώναζα "όχι" "μη" και δεν με άκουγαν, γελούσαν, πονούσα, φοβόμουν, ήταν αηδιαστικό το άγγιγμά τους, τα χέρια τους, οι φωνές τους, τα μαλλιά τους, η μυρωδιά τους(έντονη τσιγαρίλα και στο βάθος αντρικό άρωμα), το θυμάμαι το άρωμά τους, γαμώτο το θυμάμαι σαν να το μυρίζω αυτή την ώρα, μου κρατούσαν τα χέρια τόσο σφιχτά που δεν μπορούσα να τα κουνήσω, έγιναν όλα τόσο γρήγορα, δεν πρόλαβα να καταλάβω πως, αλήθεια, πώς; περπατούσα και ξαφνικά ένιωσα ένα χτύπημα μετά έγιναν όλα τα υπόλοιπα, δύο ήταν, πίστεψα πως ήθελαν να με ληστέψουν αλλά δεν μου πήραν ούτε ένα ευρώ, με βίασαν και έφυγαν, δεν μου αρέσει αυτή η λέξη δεν θέλω να πιστέψω ότι έπαθα αυτό το πράγμα αλλά δεν βρίσκω άλλη λέξη όσο και να προσπαθώ, δεν βρίσκω. Μισώ αυτή τη λέξη, την μισώ ένιωσα πολύ άσχημα, πονούσα τόσο, ήταν τόσο βίαιοι ήμουν σαν μπαλάκι στα χέρια τους, με σέρνανε από εδώ με σέρνανε από εκεί, με τραβούσαν, μου έσκιζαν τα ρούχα, με χτύπησαν και η φωνή τους τόσο σκληρή και μετά ήρθε το ουρλιαχτό μόλις μπήκε μέσα μου τόσο απότομα και βίαια άρχισα να αιμορραγώ, το ένιωθα και είπε γελώντας "την έσκισα την πουτάνα", το ουρλιαχτό συνειδητοποίησα πως είναι η δύναμή σου που δεν μπορείς να εκφράσεις αλλιώς όταν νιώθεις εγκλωβισμένη και παγιδευμένη όταν δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα χέρια και το σώμα σου γιατί σε κρατάνε, όλη αυτή η προσπάθεια και η δύναμη βγαίνει σε αυτό το σπαρακτικό ουρλιαχτό γιατί προσπάθησα να φύγω, αλήθεια αλλά δεν γινόταν δεν μπορούσα. Ήταν νέοι λίγο μεγαλύτεροί μου και φαινόταν καλής οικονομικής κατάστασης από τα ρούχα τους και φεύγοντας μου είπαν "έτσι γαμάμε, εμείς τα βουτυρόπαιδα τις ομορφούλες". Προχθές έγινε αλλά μοιάζει να πέρασε πολύς καιρός. Σκέφτομαι να παω στη γυναικολόγο αύριο, δεν ξέρω τι θα της πω, αλλά χρειάζεται να πάω νιώθω περίεργα και πονάω. Στο τέλος με έφτυσαν. Επανέρχομαι....η τρίτη φορά που κάνω εμετό καθώς σας γράφω, μου προκαλεί αηδία όταν το σκέφτομαι, νιώθω τόσο μόνη, χωρίς να ισχύει γιατί φίλους έχω. Πέρασαν εκείνη την στιγμή ακριβώς δίπλα αστυνομικοί με μηχανές και ο ένας είπε "αστυνομικοί ρε πρόσεχε" τί κάνουν οι κολόμπατσοι που υποτίθεται βγαίνουν στο δρόμο για την προστασία μας;;;;που είναι η δική μου προστασία;;γιατί δεν ήταν προσεχτικοί;;γιατί δεν με είδαν οι βλάκες, οι κολόμπατσοι, τα γουρούνια γιατί;;γιατί δεν με βοήθησε κανένας;γιατί δεν με είδε κανένας;γιατί;;γράφω πάνω από ώρα εδώ μαζί με τα διαλείμματα για εμετό και κλάμα πρέπει να κλείσω κάποια στιγμή αλλά δεν θέλω να κλείσω, φοβάμαι να κλείσω, νιώθω ασφαλής καθώς σας γράφω και ας μην το δείτε τώρα, δεν νιώθω μόνη μου τώρα αλλά αν το κλείσω θα νιώσω μόνη και θα φοβάμαι, το ξέρω αυτό θα συμβεί. Θα το αφήσω και θα το τελειώσω σε λίγο για να κερδίσω χρόνο..τί θα κάνω τώρα με την ζωή μου;πείτε μου, ξέρετε; φοβάμαι και νιώθω περίεργα, πως θα το αντιμετωπίσω;δεν μπορώ εγώ, το νιώθω δεν μπορώ, δεν είμαι σαν τις άλλες γυναίκες που τα κατάφεραν και ήταν δυνατές σε κάτι τέτοιο, εγώ δεν είμαι, θα με νικήσει, νιώθω αδύναμη, νυστάζω αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ με παίρνει ο ύπνος αλλά πετάγομαι γιατί τα βλέπω μπροστά μου και φοβάμαι να κοιμηθώ. Σκέφτηκα να το γράψω δίπλα στο φόρουμ αλλά έχει συγκεκριμένη θεματολογία και αυτό το θέμα δεν περιλαμβάνεται. Θα πιω λίγο ουίσκι που έχω μήπως κοιμηθώ βαριά..Θα κλείσω τώρα.
Σας ευχαριστώ που υπάρχετε, σας ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά και συγνώμη αν κούρασα και αν τα γράφω μπερδεμένα, ούτε και εγώ βγάζω άκρη. Γεια σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου