αλησπέρα.τυχαία μέσω του google έπεσα σε αυτό τον υπέροχο ιστότοπο & διάβασα σχεδόν όλα τα θέματα σας τα οποία και βρήκα πολύ ενδιαφέροντα και χρήσιμα.διαβάζοντάς τα σκέφτηκα να σας γράψω και εγω την εμπειρία μου αν και κάπως αργά δεν θα ήταν τόσο κακό να την μοιραστώ και εγω μαζί σας όπως και οι υπόλοιποι.Σας ζητώ συγνώμη αν τυχόν σας κουράσω.
Πριν δεκαέξι χρόνια, έπεσα θύμα βιασμού από 8 αγόρια.τη στιγμή που δέχθηκα την επίθεση όπως είναι φυσικό δεν ήταν δυνατό ούτε και εφικτό όπως καταλαβαίνετε να κάνω το παραμικρό, καθώς , 8 εναντίον ενός νομίζω πως ήταν λίγο άδικη αναμέτρηση.δεν μου δόθηκε καν η ευκαιρία να παλέψω, να αντισταθώ, να προτατευτώ έστω να προσπαθήσω να το αποτρέψω με τον οποιοδήποτε τρόπο.θυμάμαι πως με περικυκλώσανε, αρχικά ο κύκλος ήταν μεγάλος και σιγά σιγά στένευε περπατούσαν όλο και πιο κοντά μου μέχρι που έφτασαν σε σημείο που δεν μπορούσα να κουνηθώ, ήταν αρκετά πιο ψηλοί από μένα (με περνούσανε 5χρόνια άλλωστε) και ένιωθα να πνίγομαι.φοβόμουνα και τους παρακαλούσα να με αφήσουν να πάω στο σπίτι μου.δεν ήξερα τι θα μου έκαναν(δεν ήξερα τότε ακριβώς ούτε πως γίνεται το σεξ να φανταστείτε) ένιωθα όμως πολύ άσχημα.τώρα που προσπαθώ να σας το περιγράψω νιώθω μέσα μου ακριβώς όπως τότε.έκλαιγα και ανάσαινα πολύ δυνατά και άρχισα να τρέμω.αυτοί γελούσανε και λέγανε φοβάται το μικρό.μετά ξεκουμπώσανε τα παντελόνια τους (καταλάβατε τι έκαναν) και ο αρχηγός τους που νομίζω ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος τους με ανάγκασε να γονατίσω μπροστά του και να του κάνω στοματικό έρωτα.μετά με βίασε και με χτύπησε από κει και πέρα δεν θυμάμαι τίποτα εκτός από κάποια στιγμιότυπα.δεν είμαι σίγουρη αν με βίασαν και οι οχτώ τους δεν θυμάμαι.θυμάμαι έπειτα το τέλος που με αφήσανε και τους έβλεπα να φεύγουν και εκείνη τη στιγμή έκανα εμετό.μετά θυμάμαι που ξύπνησα στο νοσοκομείο.οι γιατροί εστίασαν περισσότερο στα χτυπήματα που είχα παρά στο βιασμό μπορώ να πω.δεν υπήρξε καμία μέριμνα σχετικά με την ψυχολογική μου κατάσταση.οι γιατροί δεν μου έδωσαν το χρόνο να πω αυτά που ήθελα να πω παρά μόνο ήταν πολύ πιεστικοί και απαιτητικοί για να πω κάποια πράγματα ,κάποια πράγματα που ήθελαν να ακούσουν αυτοί και να τελειώσουν με αυτό το θέμα.όταν μου έκαναν ερωτήσεις τη μία πάνω στην άλλη απαιτούσαν να απαντάω γρήγορα και όταν έκλαιγα και δυσκολευόμουνα να μιλήσω και να απαντάω με την ταχύτητα και τις λεπτομέρειες που ήθελαν με αγοούσαν και δεν με άκουγαν.νοσηλεύτηκα αρκετές ημέρες στο νοσοκομείο και έπειτα πήρα εξιτήριο έτσι απλά μου είπαν είσαι εντάξει πήγαινε στο σπίτι σου.εγω δεν ένιωσα ποτέ όμως από τότε εντάξει ποτέ δεν ξαναέγινα εντάξει.οι γονείς μου ήταν πολύ άσχημα ψυχολογικά από όλη αυτή την ιστορία και αυτό το έβλεπα δεν ήθελα να είναι έτσι και προσποιόμουνα ότι είχα ξανά μια φυσιολογική ζωή προκειμένου να ξαναζήσουμε όπως πρίν.ποτέ όμως δεν έγινε αυτό.εγω υπέφερα σιωπηλά οι γονείς μου νόμιαζαν ότι η κανονικότητα είχε επιστρέψει και έτσι περνούσε ο καιρός.ένιωθα από την πρώτη στιγμή ότι χρειαζόμουνα βοήθεια δεν ένιωθα καλά μέσα μου όμως δεν ήξερα που έπρεπε να στραφώ και τι να κάνω, ενώ είχα πολύ συχνά εκρήξεις.δεν μπορούσα να κοιμηθώ, ξυπνούσα και ούρλιαζα για ένα διάστημα, έκλαιγα πολλές ώρες τράβαγα τα μαλλιά μου έβρεχα το κρεβάτι μου.οι γονείς μου δεν έσκυψαν πάνω μου όσο έπρεπε να σκύψουν και να με βοηθήσουν.δεν τους κατηγορώ τους ανθρώπους σε καμία περίπτωση έκαναν ότι μπορούσαν και όπως μπορούσαν ήταν καλοί γονείς όμως είμαι της άποψης του ότι όταν δεν είσαι ειδικός και πολύ περισσότερο όταν δεν καθοδηγήσε από κάποιον ειδικό σε τέτοιες περιπτώσεις και για τέτοια θέματα είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα υποπέσεις σε λάθους χειρισμούς.με ενοχλεί πολύ που δεν βρέθηκε κάποιος να πει ότι χρειάζομαι άμεση βοήθεια από κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας γιατί κανείς δεν το σκέφτηκε και με καταδίκασε να υποφέρω;και εντάξει οι γονείς μου δικαιολογούνται σε ένα βαθμό όμως οι γιατροί δικαιολογούνται;σε καμία περίπτωση για μένα ,υποτίθεται πως έβγαλαν και μία σχολή ιατρικής και ότι κάτι έπρεπε να ξέρουν ώστε να χειριστούν σωστά την κατάσταση αυτή και όχι να μου συμπεριφερθούν με αυτό τον τρόπο.γιατί δεν ήρθε να με δει κάποιος ψυχολόγος ή ψυχίατρος;δεν μπορώ να το καταλάβω.΄
από ένα σημείο και μετά στους γονείς μου ξέφυγα, δεν με προσέξανε όσο έπρεπε να με προσέξουν και τους ξέφυγα μετά ήταν δύσκολο να με μαζέψουν.έφευγα από το σπίτι το πρωί και γύριζα αργά το βράδυ ξεκίνησα την σεξουαλική μου ζωή 4 χρόνια μετά από αυτό που συνέβη ή συνέχισα (δεν ξέρω αν το ξεκίνημα της σεξουαλικής ζωής λέγεται ότι γίνεται από ένα βιασμό και μετά ή όταν το αποφασίσεις κάποια άλλη στιγμή) άρχισα να πίνω να καπνίζω και να είμαι επιθετική.δεν θέλω να δικαιολογηθώ να κρυφτώ ή να αποποιηθώ τις ευθύνες μου για την συμπεριφορά μου επιρρίπτοντάς τα στο βιασμό μου όμως θεωρώ ότι η κατηφόρα με πήρε μετά από αυτό και ότι έγινε μετά από αυτό ήταν αποτέλεσμα αυτού.δεν μεθούσα(προσπαθούσα να με ελέγχο)απλά ήθελα να φτιάχνομαι ούτε πήρα ποτέ μου ναρκωτικά.στο σχολείο όπως καταλαβαίνετε ήμουνα το μαύρο πρόβατο, πάντα με είχαν στο μάτι οι καθηγητές και γενικά με θεωρούσαν από τα παλιόπαιδα του σχολείου γιατί ήμουνα κακή μαθήτρια αντιμιλούσα έκανα φασαρία στο μάθημα.όταν με αντιμετώπιζαν και εκεί έτσι και χωρίς πάντα να προκαλώ θύμωνα ακόμα περισσότερο και τους θεωρούσα όλους εχθρούς μου ενώ συχνά είχα εκρήξεις στην συμπεριφορά μου και όσες φορές γινόντουσαν νύξεις σε θέματα κακοποίησης εγω ξεσπούσα σε κλάμματα και έβγαινα από την αίθουσα.το περιβάλλον του σχολείου δεν είχε ενημερωθεί για αυτό που μου είχε συμβεί θα το θελα όμως όχι για να υπάρξει επιείκια στην βαθμολογία(ποιός νοιάζεται άλλωστε για τους βαθμούς σε τέτοιες περιπτώσεις) αλλά θα ήθελα να ξέρω ότι οι καθηγητές μου είναι δίπλα μου και θα ήθελα να ξέρουν ότι δεν ήμουν κακό παιδί.στο λύκειο αποφάσισα ότι ήθελα να περάσω έτσι, διάβασα και πέρασα εκεί που ήθελα.τώρα σπουδάζω και κάτι άλλο που το αποφάσισα πριν λίγο καιρό.τους άνδρες τους μισώ με όλη μου τη δύναμη δεν αγάπησα ποτέ κανέναν απλά έιχα και έχω σχέσεις που τις αρχίζω και τις τελειώνω όποτε εγω θέλω.ενώ από τον βιασμό μου και μετά όσες φορές έχω κάνει σεξ και αυτό συνεχίζεται ακόμη μόλις τελειώνει κάνω πάντα εμετό όπως τότε.θέλω να κάνω παιδάκια και οικογένεια όμως με εμποδίζουν σκέψεις και φόβοι και φοβάμαι ότι τελικά δεν θα γίνει.
είναι πολύ τυχερά τα παιδιά σήμερα μέσα στην ατυχία τους που έχουν τουλάχιστον την υποστήριξη που τους αξίζει μετά από κάτι τέτοιο.
αυτά ήθελα να σας πω.δεν χρειάζεται να απαντήσετε στο μήνυμα μου και να μπείτε στον κόπο.είναι για μένα μία κατάθεση ψυχής και χαίρομαι που μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω.με συγκινούν τέτοιες προσπάθειες σαν την δική σας να είστε καλά
Πριν δεκαέξι χρόνια, έπεσα θύμα βιασμού από 8 αγόρια.τη στιγμή που δέχθηκα την επίθεση όπως είναι φυσικό δεν ήταν δυνατό ούτε και εφικτό όπως καταλαβαίνετε να κάνω το παραμικρό, καθώς , 8 εναντίον ενός νομίζω πως ήταν λίγο άδικη αναμέτρηση.δεν μου δόθηκε καν η ευκαιρία να παλέψω, να αντισταθώ, να προτατευτώ έστω να προσπαθήσω να το αποτρέψω με τον οποιοδήποτε τρόπο.θυμάμαι πως με περικυκλώσανε, αρχικά ο κύκλος ήταν μεγάλος και σιγά σιγά στένευε περπατούσαν όλο και πιο κοντά μου μέχρι που έφτασαν σε σημείο που δεν μπορούσα να κουνηθώ, ήταν αρκετά πιο ψηλοί από μένα (με περνούσανε 5χρόνια άλλωστε) και ένιωθα να πνίγομαι.φοβόμουνα και τους παρακαλούσα να με αφήσουν να πάω στο σπίτι μου.δεν ήξερα τι θα μου έκαναν(δεν ήξερα τότε ακριβώς ούτε πως γίνεται το σεξ να φανταστείτε) ένιωθα όμως πολύ άσχημα.τώρα που προσπαθώ να σας το περιγράψω νιώθω μέσα μου ακριβώς όπως τότε.έκλαιγα και ανάσαινα πολύ δυνατά και άρχισα να τρέμω.αυτοί γελούσανε και λέγανε φοβάται το μικρό.μετά ξεκουμπώσανε τα παντελόνια τους (καταλάβατε τι έκαναν) και ο αρχηγός τους που νομίζω ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος τους με ανάγκασε να γονατίσω μπροστά του και να του κάνω στοματικό έρωτα.μετά με βίασε και με χτύπησε από κει και πέρα δεν θυμάμαι τίποτα εκτός από κάποια στιγμιότυπα.δεν είμαι σίγουρη αν με βίασαν και οι οχτώ τους δεν θυμάμαι.θυμάμαι έπειτα το τέλος που με αφήσανε και τους έβλεπα να φεύγουν και εκείνη τη στιγμή έκανα εμετό.μετά θυμάμαι που ξύπνησα στο νοσοκομείο.οι γιατροί εστίασαν περισσότερο στα χτυπήματα που είχα παρά στο βιασμό μπορώ να πω.δεν υπήρξε καμία μέριμνα σχετικά με την ψυχολογική μου κατάσταση.οι γιατροί δεν μου έδωσαν το χρόνο να πω αυτά που ήθελα να πω παρά μόνο ήταν πολύ πιεστικοί και απαιτητικοί για να πω κάποια πράγματα ,κάποια πράγματα που ήθελαν να ακούσουν αυτοί και να τελειώσουν με αυτό το θέμα.όταν μου έκαναν ερωτήσεις τη μία πάνω στην άλλη απαιτούσαν να απαντάω γρήγορα και όταν έκλαιγα και δυσκολευόμουνα να μιλήσω και να απαντάω με την ταχύτητα και τις λεπτομέρειες που ήθελαν με αγοούσαν και δεν με άκουγαν.νοσηλεύτηκα αρκετές ημέρες στο νοσοκομείο και έπειτα πήρα εξιτήριο έτσι απλά μου είπαν είσαι εντάξει πήγαινε στο σπίτι σου.εγω δεν ένιωσα ποτέ όμως από τότε εντάξει ποτέ δεν ξαναέγινα εντάξει.οι γονείς μου ήταν πολύ άσχημα ψυχολογικά από όλη αυτή την ιστορία και αυτό το έβλεπα δεν ήθελα να είναι έτσι και προσποιόμουνα ότι είχα ξανά μια φυσιολογική ζωή προκειμένου να ξαναζήσουμε όπως πρίν.ποτέ όμως δεν έγινε αυτό.εγω υπέφερα σιωπηλά οι γονείς μου νόμιαζαν ότι η κανονικότητα είχε επιστρέψει και έτσι περνούσε ο καιρός.ένιωθα από την πρώτη στιγμή ότι χρειαζόμουνα βοήθεια δεν ένιωθα καλά μέσα μου όμως δεν ήξερα που έπρεπε να στραφώ και τι να κάνω, ενώ είχα πολύ συχνά εκρήξεις.δεν μπορούσα να κοιμηθώ, ξυπνούσα και ούρλιαζα για ένα διάστημα, έκλαιγα πολλές ώρες τράβαγα τα μαλλιά μου έβρεχα το κρεβάτι μου.οι γονείς μου δεν έσκυψαν πάνω μου όσο έπρεπε να σκύψουν και να με βοηθήσουν.δεν τους κατηγορώ τους ανθρώπους σε καμία περίπτωση έκαναν ότι μπορούσαν και όπως μπορούσαν ήταν καλοί γονείς όμως είμαι της άποψης του ότι όταν δεν είσαι ειδικός και πολύ περισσότερο όταν δεν καθοδηγήσε από κάποιον ειδικό σε τέτοιες περιπτώσεις και για τέτοια θέματα είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα υποπέσεις σε λάθους χειρισμούς.με ενοχλεί πολύ που δεν βρέθηκε κάποιος να πει ότι χρειάζομαι άμεση βοήθεια από κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας γιατί κανείς δεν το σκέφτηκε και με καταδίκασε να υποφέρω;και εντάξει οι γονείς μου δικαιολογούνται σε ένα βαθμό όμως οι γιατροί δικαιολογούνται;σε καμία περίπτωση για μένα ,υποτίθεται πως έβγαλαν και μία σχολή ιατρικής και ότι κάτι έπρεπε να ξέρουν ώστε να χειριστούν σωστά την κατάσταση αυτή και όχι να μου συμπεριφερθούν με αυτό τον τρόπο.γιατί δεν ήρθε να με δει κάποιος ψυχολόγος ή ψυχίατρος;δεν μπορώ να το καταλάβω.΄
από ένα σημείο και μετά στους γονείς μου ξέφυγα, δεν με προσέξανε όσο έπρεπε να με προσέξουν και τους ξέφυγα μετά ήταν δύσκολο να με μαζέψουν.έφευγα από το σπίτι το πρωί και γύριζα αργά το βράδυ ξεκίνησα την σεξουαλική μου ζωή 4 χρόνια μετά από αυτό που συνέβη ή συνέχισα (δεν ξέρω αν το ξεκίνημα της σεξουαλικής ζωής λέγεται ότι γίνεται από ένα βιασμό και μετά ή όταν το αποφασίσεις κάποια άλλη στιγμή) άρχισα να πίνω να καπνίζω και να είμαι επιθετική.δεν θέλω να δικαιολογηθώ να κρυφτώ ή να αποποιηθώ τις ευθύνες μου για την συμπεριφορά μου επιρρίπτοντάς τα στο βιασμό μου όμως θεωρώ ότι η κατηφόρα με πήρε μετά από αυτό και ότι έγινε μετά από αυτό ήταν αποτέλεσμα αυτού.δεν μεθούσα(προσπαθούσα να με ελέγχο)απλά ήθελα να φτιάχνομαι ούτε πήρα ποτέ μου ναρκωτικά.στο σχολείο όπως καταλαβαίνετε ήμουνα το μαύρο πρόβατο, πάντα με είχαν στο μάτι οι καθηγητές και γενικά με θεωρούσαν από τα παλιόπαιδα του σχολείου γιατί ήμουνα κακή μαθήτρια αντιμιλούσα έκανα φασαρία στο μάθημα.όταν με αντιμετώπιζαν και εκεί έτσι και χωρίς πάντα να προκαλώ θύμωνα ακόμα περισσότερο και τους θεωρούσα όλους εχθρούς μου ενώ συχνά είχα εκρήξεις στην συμπεριφορά μου και όσες φορές γινόντουσαν νύξεις σε θέματα κακοποίησης εγω ξεσπούσα σε κλάμματα και έβγαινα από την αίθουσα.το περιβάλλον του σχολείου δεν είχε ενημερωθεί για αυτό που μου είχε συμβεί θα το θελα όμως όχι για να υπάρξει επιείκια στην βαθμολογία(ποιός νοιάζεται άλλωστε για τους βαθμούς σε τέτοιες περιπτώσεις) αλλά θα ήθελα να ξέρω ότι οι καθηγητές μου είναι δίπλα μου και θα ήθελα να ξέρουν ότι δεν ήμουν κακό παιδί.στο λύκειο αποφάσισα ότι ήθελα να περάσω έτσι, διάβασα και πέρασα εκεί που ήθελα.τώρα σπουδάζω και κάτι άλλο που το αποφάσισα πριν λίγο καιρό.τους άνδρες τους μισώ με όλη μου τη δύναμη δεν αγάπησα ποτέ κανέναν απλά έιχα και έχω σχέσεις που τις αρχίζω και τις τελειώνω όποτε εγω θέλω.ενώ από τον βιασμό μου και μετά όσες φορές έχω κάνει σεξ και αυτό συνεχίζεται ακόμη μόλις τελειώνει κάνω πάντα εμετό όπως τότε.θέλω να κάνω παιδάκια και οικογένεια όμως με εμποδίζουν σκέψεις και φόβοι και φοβάμαι ότι τελικά δεν θα γίνει.
είναι πολύ τυχερά τα παιδιά σήμερα μέσα στην ατυχία τους που έχουν τουλάχιστον την υποστήριξη που τους αξίζει μετά από κάτι τέτοιο.
αυτά ήθελα να σας πω.δεν χρειάζεται να απαντήσετε στο μήνυμα μου και να μπείτε στον κόπο.είναι για μένα μία κατάθεση ψυχής και χαίρομαι που μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω.με συγκινούν τέτοιες προσπάθειες σαν την δική σας να είστε καλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου