Η κορούλα μου βιάστηκε πολυ άσχημα!

καλησπέρα σας.Κάνετε σπουδαία δουλειά στο φόρουμ και προσφέρετε μεγάλη βοήθεια στους φοιτητές που αντιμετωπίζουν προβλήματα και δεν ξέρουν που να απευθυνθούν και να ζητήσουν βοήθεια.Πραγματικά σας αξίζουν πολλά συγχαρητήρια γι' αυτό.

Όσον αφορά,το δικό μου μήνυμα και το σκοπό του σας λέω,ότι πρόκειται για την κόρη μου,που είναι φοιτήτρια στο πρώτο έτος,18-19 χρονών.Έχει περάσει στην Αθήνα και εξακολουθούμε να μένουμε μαζί στο σπίτι μας.Εδώ και δύο μήνες περίπου παρατήρησα πολύ μεγάλη αλλαγή στην συμπεριφορά της,δηλαδή,έγινε πολύ ευερέθιστη με το παραμικρό που της έλεγα αντιδρούσε πολύ έντονα και πολύ απότομα,την είδα να κλείνετε πολύ στον εαυτό της και να μοιάζει χαμένη,έκλαιγε με το παραμικρό και φοβόταν να την αφήνω μόνη της το βράδυ.Σε συζητήσεις μας,μου έλεγε ότι ένιωθε πολύ μεγάλη πίεση και δεν ήταν σίγουρη για τις επιλογές της σχετικά με το πανεπιστήμιο και τον κλάδο που ακολούθησε,έλεγε πως ήθελε να τα παρατήσει όλα.Έτσι,υπέθεσα,ότι ο λόγος για τον οποίο ήταν στην παραπάνω κατάσταση οφειλόταν σε αυτό το γεγονός.Επίσης,σα φοιτήτρια,όπως είναι φυσικό έλειπε συνεχώς από το σπίτι(ή θα ήταν στο πανεπιστήμιο ή με τις παρέες τις είτε με το αγόρι της)ενώ,και εγώ έλειπα πολλές ώρες στο γραφείο,είχα βυθιστεί κυριολεκτικά στις δουλειές μου και δεν με "απασχολούσε τίποτα άλλο"άρα την έβλεπα ελάχιστα.
Τελευταία τα πράγματα έγινα πολύ χειρότερα,συμπεριφερότανε πολύ αλλόκοτα.Ετοιμάστηκε,λοιπόν,μια μέρα για να βγει βόλτα και φοράει στα χέρια της μανίκια.Τη βλέπω και της λέω "που πας έτσι παιδί μου καλοκαιριάτικα με κοντομάνικο και μανίκια,βγάλτα τώρα" όχι μου λέει "παράτα με θα κάνω ότι θέλω δεν θα σε ρωτήσω κιόλας" γίνεται μια λογομαχία και την πιέζω-αναγκάζω να βγάλει τα μανίκια για να δω τα χέρια της και το κάνει,έκπληκτη διαπιστώνω ότι έχει κάνει κακό στον εαυτό της,αυτοτραυματίστηκε είχε παντού γδαρσίματα και πληγές,παντού χαρακωμένη από τον καρπό έως τον αγκώνα και στα δυό της χέρια.Ρωτάω με όση ψυχραιμία και ηρεμία μπορώ για το τι συμβαίνει και μου απαντάει "εγώ εκείνη την μέρα πέθανα" δεν καταλαβαίνω τι εννοεί την ξαναρωτάω(όλη την ώρα που προσπαθούσα να την προσεγγίσω περίπου 15 λεπτά) και μου απαντά ξανά και ξανά το ίδιο σε ότι και να ρωτάω 15 λεπτά μου έλεγε "εγώ εκείνη την μέρα πέθανα" και παίρνει την τσάντα της και μου λέει "παράταμε και εσύ ότι θέλω θα κάνω" και φεύγει για να πάει βόλτα.Τρελαίνομαι,δεν ξέρω τι να κάνω περνάει η ώρα και δεν γυρίζει της τηλεφωνώ δεν απαντά βγαίνει ο τηλεφωνητής,κάποια στιγμή ακούω κλειδιά και ανακουφίζομαι ήταν 4 το πρωί με το που μπαίνει στο σαλόνι της μιλάω και απλά δεν είναι το παιδί μου,δεν την αναγνωρίζω είναι σε τραγική κατάσταση και το βλέμμα της είναι χαμένο,αρχίζει να μου μιλάει αλλά δεν καταλαβαίνω καθόλου τι λέει,δεν βγάζεις νόημα,λέξεις χαμένες,προτάσεις χαμένες χωρίς να συνδέονται για να καταλήξει κάπου καταλαβαίνω ότι δεν πρόκειται μόνο για μέθη αλλά φαίνεται ότι είναι υπό την επήρεια ουσιών.Προσπαθώ να της μιλάω ήρεμα αργά να συμφωνώ σε αυτά που λέει και να την ενθαρρύνω και παροτρύνω στο να κάνει κάποια πράγματα.Μετά αρχίζει να κλαίει,μετά γελάει,μετά ξανακλαίει και πάει λέγοντας και εκείνη τη στιγμή την βλέπω να καταρρέει και την πιάνω τελευταία στιγμή κάνει εμετό και κλαίει,όλο το βράδυ ήμουνα δίπλα της για να τη γυρίζω στο πλάι ώστε να μην πνιγεί από τον τυχόν εμετό της.Την επομένη έχει συνέρθει είναι νηφάλια αλλά έχει πονοκεφάλους και αισθάνεται έντονη κόπωση,της λέω ότι γνωρίζω ότι κάτι έχει πάρει,τι ρωτάω τι?γιατί έχει ανάγκη τις ουσίες?τι συμβαίνει?μου απαντά ότι ήπιε πάρα πολύ και στο τέλος έκανε χρήση χασίς(για πρώτη φορά μου είπε).Τις λέω ξανά γιατί?
"Μαμά,εκείνη τη μέρα πέθανα μου ξαναλέει και συνεχίζει,ήθελα να μη σκέφτομαι άλλο πια,να μη θυμάμαι,να χαλαρώσω δεν αντέχω άλλο δεν μπορώ να ζω έτσι"με λυγμούς μου τα λέει αυτά. γιατί?τί έγινε? ρωτάω ξανά και δεν έχω ξανανιώσει στη ζωή μου τόσο φρικτά και τόσο άσχημα όταν μου λέει το γιατί.Όταν ακούω το παιδί μου να μου περιγράφει τι έπαθε."Μαμά,ήμουνα στο σπίτι του X γιατί ήθελα να του πω να χωρίσουμε,όταν του είπα ότι θέλω να χωρίσουμε με ρώτησε γιατί,του είπα ότι τον φοβάμαι και ότι δεν θέλω να είμαι άλλο μαζί του.Τότε με χτύπησε και με έδεσε στο κρεβάτι του,μου έσκισε τα ρούχα" να ακούω και να μην θέλω να το πιστέψω,μετά προσπάθησε να της βάλει στον κόλπο της ένα μπουκαλάκι νερού(το νερό το 50λεπτο που αγοράζουμε στο περίπτερο,σε μέγεθος) της το έβαλε μου είπε μέχρι ένα σημείο και μετά η κόρη μου άρχισε να αιμορραγεί αλλά εκείνος δεν πτοήθηκε από αυτό και συνέχισε να το βάζει έφτασε σε ένα σημείο που δεν μπορούσε να το βάλει άλλο μέσα της και μόλις της το έβγαλε-τράβηξε είχε πολύ μεγάλη αιμορραγία,αλλά δεν την άφησε τότε,την άφησε 6 ώρες μετά.Αυτά μου είπε μόνο δεν ήθελε να μου πει άλλα μου είπε και φυσικά δεν της ζήτησα κάτι τέτοιο,απλά την ρώτησα αν την πείραξε και στις επόμενες 6 ώρες και μου απάντησε ναι!αλλά άσε με δεν θέλω να σου πω άλλα.Το παιδί μου έκλαιγε και έτρεμε ολόκληρο πήγα να την αγκαλιάσω και μου φώναξε μην μ΄αγγίζεις,μην μ΄ακουμπάς,αφήστε με όλοι.Εκείνη την μέρα πέθανε η ψυχή μου,τώρα απλά ζει το σώμα μου,δεν υπάρχω πια.Έχω πεθάνει,μαμά.Ήρθε και με αγκάλιασε αυτή πιό μετά και μου έλεγε ότι φοβάται.Να βλέπεις το παιδί σου,το μωρό σου να υποφέρει έτσι και να μην ξέρεις πως να το χειριστείς και τι να κάνεις.Από εκείνη την μέρα φέρεται σαν να μην μου μίλησε ποτέ για αυτό,δεν τη ρωτάω τίποτα γιατί δεν θέλω να τη φέρω σε πιό δύσκολη θέση.Της έκανα κουβέντα και της είπα ότι επιβάλλεται μια επίσκεψη σε κάποιο γυναικολόγο σε όποιον θέλει αυτή να την πάω,της είπα επίσης,ότι θα πρέπει να πάει σε κάποιο ψυχολόγο ή μόνη της ή μαζί όπως θέλει και ότι θέλει.Αλλά είναι πολύ αντιδραστική δεν θέλει να πάει.Από την μία μου λέει κλείσε μου ραντεβού σε γυναικολόγο και ψυχολόγο αρκεί να είναι γυναίκες και από την άλλη το μετανιώνει και δεν ακούει τίποτα.Μου λέει ότι στο γυναικολόγο δεν θέλει να πάει γιατί δεν θέλει να την αγγίξει κάποιος ξανά.Στο ψυχολόγο μου λέει : "φοβάμαι τι γνώμη που θα σχηματίσει για μένα,φοβάμαι ότι θα με κλείσουν σε ψυχιατρείο αν δουν τους αυτοτραυματισμούς και αν τους πω ότι θέλω να πεθάνω,φοβάμαι ότι θα μου δώσουν φάρμακα,θα το παίζουν ότι με καταλαβαίνουν και μου τη σπάει γιατί κανένας δεν μπορεί να καταλάβει".Προσπαθώ να της πω ότι δεν θα συμβούν τέτοια πράγματα αλλά δεν θέλει.Έχει περάσει μια βδομάδα από όταν μου το πε και δεν ξέρω τι να κάνω πραγματικά δεν ξέρω ποιά πρέπει να είναι τα βήματα που θα πρέπει να ακολουθήσω γιατί σαφώς και είμαι δίπλα της αλλά εγώ δεν μπορώ να τη βοηθήσω ουσιαστικά πέρα από την συμπαράσταση που της προσφέρω.Είναι αδύνατον,να βελτιωθεί η κατάσταση της σε αυτό το στάδιο που βρίσκετε εάν δεν πάμε σε κάποιον ειδικό.Δεν είμαι ειδικός και βλέπω ότι είναι πολύ άσχημα και χρειάζεται επειγόντως παρέμβαση ειδικού.Σε εμένα λεπτομέρειες δεν θέλει να πει περισσότερες και αυτό είναι κατανοητό σε ειδικό δεν θέλει να πάει και εγώ δεν ξέρω πως να την πείσω να το κάνει.Δεν ξέρω που να πάω και τι να κάνω.Μπορείτε να μου πείτε σας παρακαλώ τι πρέπει να γίνει?και πως θα την πείσω να πάει και σε γυναικολόγο και σε ψυχολόγο?Εγώ πως πρέπει να φέρομαι?
Νιώθω ότι απέτυχα σαν μάνα,2 μήνες το παιδί μου περνούσε ένα μαρτύριο και εγώ δεν κατάλαβα,δεν ένιωσα τίποτα.Ήμουνα απορροφημένη στις δουλειές έκλεινα ατελείωτες ώρες στο γραφείο και δεν έβλεπα τίποτα άλλο.Από όταν χώρισα με τον μπαμπά της όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο στη ζωή μας και τώρα έρχεται και αυτό.Δεν αντέχω άλλο εγώ πόσο μάλλον το κοριτσάκι μου.Να γεννάς,να προσπαθείς να το μεγαλώσεις όσο καλύτερα μπορείς,να το προσέχεις,να ανησυχείς,να φοβάσαι για αυτό και να το φτάνεις στα 18 χρόνια και να έρχεται κάποιος και να τα ισοπεδώνει όλα,να το κάνει να πονά και να υποφέρει αυτό που κάποτε ήταν το μωράκι σου και το κρατούσες στην αγκαλιά σου και ένιωθες πως το προστατεύεις από τους κινδύνους που ελοχεύουν.Το μόνο που με νοιάζει στην παρούσα φάση είναι να κάνω ότι μπορώ και εγώ ώστε το μωρό μου να βγεί όσο το δυνατόν λιγότερο αλώβητο από αυτή την εμπειρία και με όσο το δυνατόν λιγότερες επιπτώσεις για την ζωή του μετά.Θέλω τη βοήθεια σας σε αυτό.Δώστε μου μία κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσω.Δεν υπάρχει τραγικότερο πράγμα από μια μάνα,ένα πατέρα να βλέπει το παιδί του σε τέτοια κατάσταση και να μην μπορεί να κάνει κάτι.Είμαι και σε ακόμα πιό δύσκολη θέση γιατί δεν έχουμε κοντά και τον μπαμπά της,ο οποίος έχει παντρευτεί στο εξωτερικό και ούτε που νοιάζεται για το αν έχει παιδί.Είμαι μόνη μου και νιώθω ανύμπορη.Δεν ξέρω που να στραφώ.Ζητώ την πολύτιμη βοήθεια σας!Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων και ζητώ συγνώμη για το μέγεθος του μηνύματος!Δεν ήξερα τι να παραλείψω και τι να προσθέσω!