Γεια σας...Είμαι τριτοετής...Σας στέλνω επειδή αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον ειδικό...Αναγνωρίζω την ρίζα των προβλημάτων μου...Είμαι δραστήριο άτομο , παρακολουθώ τα μαθήματα της σχολής μου , εργάζομαι , αθλούμαι...Παρόλα αυτά , έχω την αίσθηση ότι με κρατούν πίσω παλιότερα βιώματα...
Όταν ήμουν 9 ετών είχα μία άσχημη εμπειρία με έναν ηλικιωμένο , οικείο πρόσωπο (άνθρωπος της "εκκλησίας" που ερχόταν στο κατηχητικό και μοίραζε σοκολάτες στα παιδιά...πάντα είχε την υποστήριξη του παπά της ενορίας μας...) , αυτός ο άνθρωπος είχε έρθει μια μέρα που περίμενα τη δασκάλα μου , γιατί την ήθελε κάτι... Ενώ την περιμένα , ήρθε κι έκατσε δίπλα μου... Κάποια στιγμή άρχισε να με φιλάει , να με δαγκώνει , μου έκλεινε το στόμα , μου έβγαλε το παντελόνι και κάποια στιγμή κατάφερα να του ξεφύγω...Έφυγα τρέχοντας για το σπίτι μου , που ήταν πολύ κοντά και έτρεξα στο μπάνιο...άρχισα να πλένομαι με μανία...Οι γονείς μου ήρθαν να δουν γιατί γύρισα και τους τα εξήγησα όλα...Η μητέρα μου το επόμενο διάστημα μου αγόραζε βιβλία για το τι πρέπει να κάνει ένα παιδί και πώς πρέπει να αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις...Μου είπαν να μην το πούμε σε κανέναν άλλον για να μη τους αναστατώσουμε...Η μητέρα μου πήγε να μιλήσει σε αυτό τον υπέροχο παπά και της είπε πως τους έλεγα ψέματα και πως θαέπρεπε να με αναθρέψουν καλύτερα...Ο ηλικιωμένος παιδόφιλος μένει κοντά στο σπίτι μου...Κάθε φορά που τον βλέπω μου κάνει διάφορα σχόλια και μία φορά με είχε αγγίξει δήθεν τυχαία στους γλουτούς κι έβαλα τις φωνές μπροστά σε όλο τον κόσμο και τον έβρισα πολύ...Ήταν η πρώτη "εκδίκηση" που πήρα σε ηλικία 14 ετών...Στα 19 τον πέτυχα πάλι να έχει πιάσει δύο κοριτσάκια και να τους μιλάει...Μόλις τον είδα έτρεξα προς το μέρος τους και του είπα να σηκωθεί να φύγει , διαδραματίστηκε ένα σκηνικό εκεί και τα κοριτσάκια με ευχαρίστησαν που τα απάλλαξα από αυτόν τον αχαρακτήριστο...Αυτός λοιπόν που θέλει να λέγεται άνθρωπος έχω μάθει ότι το έχει κάνει σε πολλά παιδιά (αγορια - κορίτσια) και εξακολουθεί να το κάνει...Θυμώνω με τους δικούς μου που με ανάγκααν να σωπάσω τότε...Θέλω να τιμωηθεί για τα όνειρα που βλέπω...για την καχυποψία μου για όλους τους άντρες και ειδικά για τους ηλικιωμένους...με πλησιάζει ηλικιωμένος στο λεωφορείο , επειδή δεν έχει χώρο κι εμενα με λούζει κρύος ιδρώτας...Δεν αντέχω να τον βλέπω...Καθημερινά εύχομαι να πεθάνει...μήπως και γλιτώσει ο κόσμος...Επίσης , στα 19 έμαθα ότι ο λόγος που μπαινο-έβγαινα στα νοσοκομεία (κάτι που νόμιζα ότι κάνουν όλα τα παιδιά) , ήταν επειδή είχα μια άτυπη μορφή καρκίνου...Κατάλαβα τη συμπεριφορά της μάνας μου , η οποία κάθε φορά που είχα δέκατα έφερνε τον πανικό... Το καλοκαίρι που μας πέρασε έκανα αφαίρεση καλοήθων όγκων στο στήθος...Δεν έχω κάποια ερώτηση...απλά νιώθω ανικανη να διαχειριστώ τα όσα μου συμβαίνουν...Βλέπω εφιάλτες ότι ενώ προσπαθώ να χτυπήσω αυτόν που με πιάνει,δεν έχω τη δύναμη ούτε τη γροθιά μου να σφίξω...Φοβάμαι τις φωνές...τους τσακωμούς και πολλές φορές εύχομαι να μπορούσα να εξαφανιστώ...Ήθελα να παρακολουθήσω CBT , αλλά δεν έχω ούτε την οικονομική δυνατότητα , ούτε τον χρόνο...Προσπαθώ να νιώσω ικανή , να αποκτήσω αυτοπεποίθηση αλλά δεν μπορώ...Σας ευχαριστώ που ξέρω ότι υπάρχετε...Να είστε καλά...και να είστε καλοί άνθρωποι...
Όταν ήμουν 9 ετών είχα μία άσχημη εμπειρία με έναν ηλικιωμένο , οικείο πρόσωπο (άνθρωπος της "εκκλησίας" που ερχόταν στο κατηχητικό και μοίραζε σοκολάτες στα παιδιά...πάντα είχε την υποστήριξη του παπά της ενορίας μας...) , αυτός ο άνθρωπος είχε έρθει μια μέρα που περίμενα τη δασκάλα μου , γιατί την ήθελε κάτι... Ενώ την περιμένα , ήρθε κι έκατσε δίπλα μου... Κάποια στιγμή άρχισε να με φιλάει , να με δαγκώνει , μου έκλεινε το στόμα , μου έβγαλε το παντελόνι και κάποια στιγμή κατάφερα να του ξεφύγω...Έφυγα τρέχοντας για το σπίτι μου , που ήταν πολύ κοντά και έτρεξα στο μπάνιο...άρχισα να πλένομαι με μανία...Οι γονείς μου ήρθαν να δουν γιατί γύρισα και τους τα εξήγησα όλα...Η μητέρα μου το επόμενο διάστημα μου αγόραζε βιβλία για το τι πρέπει να κάνει ένα παιδί και πώς πρέπει να αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις...Μου είπαν να μην το πούμε σε κανέναν άλλον για να μη τους αναστατώσουμε...Η μητέρα μου πήγε να μιλήσει σε αυτό τον υπέροχο παπά και της είπε πως τους έλεγα ψέματα και πως θαέπρεπε να με αναθρέψουν καλύτερα...Ο ηλικιωμένος παιδόφιλος μένει κοντά στο σπίτι μου...Κάθε φορά που τον βλέπω μου κάνει διάφορα σχόλια και μία φορά με είχε αγγίξει δήθεν τυχαία στους γλουτούς κι έβαλα τις φωνές μπροστά σε όλο τον κόσμο και τον έβρισα πολύ...Ήταν η πρώτη "εκδίκηση" που πήρα σε ηλικία 14 ετών...Στα 19 τον πέτυχα πάλι να έχει πιάσει δύο κοριτσάκια και να τους μιλάει...Μόλις τον είδα έτρεξα προς το μέρος τους και του είπα να σηκωθεί να φύγει , διαδραματίστηκε ένα σκηνικό εκεί και τα κοριτσάκια με ευχαρίστησαν που τα απάλλαξα από αυτόν τον αχαρακτήριστο...Αυτός λοιπόν που θέλει να λέγεται άνθρωπος έχω μάθει ότι το έχει κάνει σε πολλά παιδιά (αγορια - κορίτσια) και εξακολουθεί να το κάνει...Θυμώνω με τους δικούς μου που με ανάγκααν να σωπάσω τότε...Θέλω να τιμωηθεί για τα όνειρα που βλέπω...για την καχυποψία μου για όλους τους άντρες και ειδικά για τους ηλικιωμένους...με πλησιάζει ηλικιωμένος στο λεωφορείο , επειδή δεν έχει χώρο κι εμενα με λούζει κρύος ιδρώτας...Δεν αντέχω να τον βλέπω...Καθημερινά εύχομαι να πεθάνει...μήπως και γλιτώσει ο κόσμος...Επίσης , στα 19 έμαθα ότι ο λόγος που μπαινο-έβγαινα στα νοσοκομεία (κάτι που νόμιζα ότι κάνουν όλα τα παιδιά) , ήταν επειδή είχα μια άτυπη μορφή καρκίνου...Κατάλαβα τη συμπεριφορά της μάνας μου , η οποία κάθε φορά που είχα δέκατα έφερνε τον πανικό... Το καλοκαίρι που μας πέρασε έκανα αφαίρεση καλοήθων όγκων στο στήθος...Δεν έχω κάποια ερώτηση...απλά νιώθω ανικανη να διαχειριστώ τα όσα μου συμβαίνουν...Βλέπω εφιάλτες ότι ενώ προσπαθώ να χτυπήσω αυτόν που με πιάνει,δεν έχω τη δύναμη ούτε τη γροθιά μου να σφίξω...Φοβάμαι τις φωνές...τους τσακωμούς και πολλές φορές εύχομαι να μπορούσα να εξαφανιστώ...Ήθελα να παρακολουθήσω CBT , αλλά δεν έχω ούτε την οικονομική δυνατότητα , ούτε τον χρόνο...Προσπαθώ να νιώσω ικανή , να αποκτήσω αυτοπεποίθηση αλλά δεν μπορώ...Σας ευχαριστώ που ξέρω ότι υπάρχετε...Να είστε καλά...και να είστε καλοί άνθρωποι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου